11 Eylül 2008 Perşembe

The Dissociatives

11 Eylül 2008 Perşembe

Avusturalyalı Silverchair'i bilen bilir.Cazır cuzur, hayvan gibi gitar ve davullu, Kurt Cobain vokalli sert bir grupken Neon Ballroom ve Diorama gibi kendi tarzlarına göre tuhaf denilebilecek, elektroniğe kayan ama yine de rock öğelerini alt yapısında sağlam bir şekilde bulunduran albümlerle evriminin büyük bir kısmını tamamlamıştı.Kuşkusuz grubun frontman'ı Daniel Johns bu evrimin en önemli sebebiydi ve müziğe bakışı kadar görüntüsü de bir hayli değişmişti.At yelesi saçlarını kesip uslu bir adam olmuştu.İşte tam bu sıralarda da Silverchair'e 5 sene sürecek bir ara vererek, The Dissociatives'ı kurdu.Paul Mac.'la kurduğu The Dissociatives 2004 yılında ilk ve büyük ihtimalle son olacak (yine de belli olmaz açık kapı bırakmak lazım) kendisiyle aynı ismi taşıyan albümünü yayınladı.

İlk Başta albüm hakkındaki bazı beklentileri yok edelim.Silverchair denilince grunge geliyorsa akla yok böyle bir şey.Ne patur putur davul, ne de cazur cuzur gitar var bu albümde.Rock değil yani albüm.Hatta Silverchair'in Young Modern'den önceki son albümü Diorama'ya bakmak bile yanlış diyebilirim.Young Modern ise zaten Silverchair'in son albümü ve The Dissociatives albümü o albüm için bir temel niteliğinde.Albüme 0'dan bakanlar içinse albüm indie veya elektronik karışmış indie veya buna benzer şeyler de değil.Albüm elektronik ama elektronik diyince müthiş deneysel şeyler, aşmış ritimler, absürd efektler de beklemeyin.Albüm kendi konseptine bağlı.Kendini aşan bir parça yok, böyle dinlenilmemesi gerek.Benzer melodiler ve müzik içinde birbirini andıran parçalar bulunduruyor.Eğlenceli piyano partisyonlarıyla dolu ve akılda kalıcı vokallerle bezeli olmasının yanında arkadan kendini hissettiren ve oldukça fazla olan basit elektronik öğeler de içeriyor.Mutlu bir pop albümü yani bu ama biraz daha değişik.İyi hissettiriyor ve suratta aptal bir gülümseme bırakabiliyor dinlenildiğinde.Ben çok seviyorum, siz sevmeyebilirsiniz tercih meselesi ama farklı bir şeyler dinlemek açısından gerçekten dinlemeye değer.

"We're Much Preferred Customers" 'la açılıyor allbüm.Vokal ağırlıklı alt yapısı zayıf, bayıcı diye yorumlanabilecek nitelikte ama şahsen hiç te fena olmayan bir açılış.Sonra hop diye hareketleniyoruz zaten birden ve albümün ilk single'ı olan ve kendini fazlasıyla belli eden "Somewhere Down the Barrel" giriyor.Son derece eğlenceli, alt yapısı sağlam bir pop şarkısı.En az kendisi kadar eğlenceli ama az biraz çok az daha bir melodik olan "Horror with Eyeballs" 'la iyice havaya giriyoruz.Sonra ritim, piyano, akustik gitar, ıslık derken bir de Daniel Johns çığırışlarıyla ninni etkisi yaratan ama bir yandan da rock adına da bir şeyler duyabileceğiniz, enstrumantel bir parça olan "Lifting the Veil from the Braille" 'la alt yapıya doyuyoruz.Sıradaki "Forever and a Day" albümdeki en sevdiğim parça ve herkese tavsiye ederim."Thinking In Reverse" nakaratıyla dikkat çekiyor."Paris Circa 2007 Slash 08" yine enstrumantel bir parça ama bu sefer biraz daha deneysel."Young Man, Old Man" albümün ikinci single'ı ve albümün en akılda kalanlarından. "Aaängry Megaphone Man" iniş çıkışlarıyla ve mükemmel Daniel Johns vokalleriyle albümde en sevdiğim 2. şarkı.Son şarkı "Sleep Well Tonight" ise fazlasıyla sakin ve ninni gibi.Adeta iyi uyutmak için yapılmış bir kapanış.

0 yorum:

Search

 
◄Design by Pocket► Distributed by Blogspot Templates